تزريق گاز به ميادين نفتي روش بسيار مناسبي براي حفظ توليد و يا افزايش آن در انواع امتزاجي تزريق شناخته مي شود. ناهمگني هاي موجود در سنگ مخزن همواره چالش بسيار جدي براي پياده سازي اين روش مي باشد و باعث مي گردد، گاز تزريقي، تنها نفت موجود در مسير ها و كانال هاي اصلي را توليد كند و بخش عظيمي از نفت در بخش هاي كم تراواي سنگ مخزن باقي بماند. اين موضوع خصوصا در مخازن نفتي ايران كه عمدتا شكافدار هستند، باعث شده است راندمان بازيافت در ايران حدود 20 درصد باشد كه اين به معناي آن است كه حدود 80 درصد از اشباع نفت درجاي مخزن در مسير ها و تخلخل هاي كم تراوا باقي بماند. بازيافت اين بخش از نفت امري بسيار مشكل و هزينه بر مي باشد كه در حال حاضر روش هاي تزريق گاز غني (كه محتوي كات هاي ارزشمند نفتي است و اصولا نبايد مجددا به مخزن تزريق شود) و تزريق فوم بعنوان راه حل در دنيا مطرح شده است. در اين طرح با استفاده از مطالعات تحليلي، و آزمايشگاهي در ابعاد ميكرو مدل و مغزه نشان داده ايم، تزريق گازسرد باعث ايجاد جريان هاي همرفت قوي مارانگوني مي شود و براين اساس نفت باقيمانده در سنگ به سمت مسيرهاي اصلي هدايت مي شود و نهايتا بازيافت مي گردد. نتايج نشان مي دهد كاربرد اين روش در ابعاد مغزه مي تواند منجر به بازيافت 15 درصدي بازيافت نفت (و بيشتر در شرايط مناسب) گردد. جريان همرفت مارانگوني در علوم مهندسي شيمي و ... كاملا شناخته شده است، اما در مهندسي نفت و مهندسي مخزن اين جريان كمتر شناخته شده است و اكثر روش هاي ازديادبرداشت برپايه مكانيسم هاي شناخته شده؛ ثقلي، مويينه و گرانرو تعريف شده اند. لذا كاربرد اين پديده در افزايش بازيافت نفت در دنيا كاملا جديد مي باشد. كارايي اين پديده، اولين بار در مطالعات دكتراي مريم خسروي در تزريق دي اكسيدكربن شناخته شد و طرح حاضر پس از بررسي جنبه هاي مطالعاتي و آزمايشگاهي آن مفتخريم براي اولين بار اعلام كنيم، تزريق گاز سرد جهت ايجاد شوك حرارتي در مخزن روشي بسيار كم هزينه و كارا مي باشد (خصوصا در مياديني كه در حال حاضر داراي تاسيسات سطح الارضي تزريق گاز مي باشند) كه به سادگي منجر به توليد بخش قابل ملاحظه اي از نفت به تله افتاده در مخزن مي شود.